An kas ke raft be hormate an chizike ba khodash bord hage bazgasht nadarad....la agal mard basho bar nagard....agar bargardi namardi....

زیاده خواه نیستم !
جاده‌ ی شمال.. یک کلبه ی جنگلی‌..
یک میز کوچک چوبی با دو تا صندلی..
کمی‌ هیزم.. کمی‌ آتش.. مه‌ِ جنگلی‌..
کمی‌ تاریکی ‌ِ محض.. کمی‌ مستی.. کمی‌ مهتاب..
و بوی یـار.. و بوی یـار.. و بوی یـار ...!
تـو باشی
مـن باشم
و ...هــیچ !
دنــیـا هم ارزانی خودشان ...♥

از “نبـودنـت” دلگیر نیستم …
از اینکه روزگاری “بـودی” دلگیرم …

زنــدگــے" بــہ مــن آمــوخـت . . .

آدمهـا نـــہ " دروغ " مــے گــوينــد

نــہ زيــر " حـرفشــان " مــے زننــد .

اگـر " چيــزے " مــے گوينــد . . .

صرفــا " احســاسشـــان " درهمـــان لحظــہ سـتـ ـ ـ

نبـايـد رويــش " حسـابــ " کـرد...

مَــن بَــــد نیـستـــم ...
فقــط
دیـگــه حــس خوبـــــی
بــه کســی نـدارم
همـــیـن

 

حل شده ام

در تلخی عشق تو

شیرین نمی خواهد شود

این زندگی....

یک نــــــــــخ ارامــــــــش
دود مــــــــــــیکنم
به یـــــــــاد نا ارامـــــــــــــی هایـــــــــم
که از ســــــــــرو کـــــــــــولــــــــم
بـــــــــالارفتــــــــه اند.....
یــــــــکــــــــ نخ تنـــــهایــــــــــی
...بـــــــــه یاد تمـــــــــام دل مشــــــــــغولی هـــــایم .....
یک نـــــــــخ ســــــــــکوت
به یــــــــــاد حرفــــــــــایـــــــــی
...که همیشــــــــــــه قـــــــــورت داده ام....

هستــ ــم اما نیستـ ـــم ...!

بودنـم مثل متــ ــرسک

نبودنم مثل حقــ ــیقت

چه برکتی دارد
عشقت هر روز یادم را
قلبم را خالی میکنم از احساس
اما شب چشمانم خیس یاد تو میشودند
گویی باید باور کرد هر آنکه از دیده برود
از دل رفتنی نیست

نمی هراسم

از اینکه این همه دعا میکنم اما

تو نصیب باور خیالی من هم نمیشوی

میدانم لحظه ی آخر سر میرسی

درست جایکه خداوند نزدیک میشود

یادت باشد

من صبورم اما . .

به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم

یا اگر شادی زیبای تو را به غم غربت چشمان خودم می بندم .
من صبورم اما . . .
چقدر با همه ی عاشقیم محزونم !
و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم .
من صبورم اما . . .
بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دلیل از همه ی تیرگی تلخ غروب
و چراغی که تو را ، از شب متروک دلم دور کند. . . می ترسم .
من صبورم اما . . .

آه . . . این بغض گران صبر نمی داند چیست !!!!

آنقدر‌ها هم اعتیاد چیز بدی نیست ؟!
یک نفس عمیق می‌‌کشم از هوای نفست...
خمارم می‌کند بوی تنت....
چه حال خوبیست معتاد تو شدن....

برای دیدن تو چشم میکند گدایی…

به خدا که این گدایی ندهم به پادشاهی…

مــَـن بـی تــو
شعـــر خــواهــم نــوشتـــ؛
تـــو بــی مـَـن
چــِـه خــواهــی كــــرد؟
اصـــلا"
يــــادت هَستـــ
كــِــه نيستــَـمــ ...؟

آتشفشـــاني شــــده ام بـــه ظاهـــــر خامـــــوش !
درونـــــم آتشــــــي بر پاســـت کـــــه نپـــــــرس.
از ايـــن خوشــــه هـــاي خشمــــي کــــه دستــــه دستــــه
درون سينـــه ام بــر هــــم مي گــــذاري بتـــــرس
يــک روز کـــه دور هــــم نيســــت
فــــوران خــــواهم کـــرد وتمـــــام خشمــم را
بـــــالا خــــواهـــــم اورد
گــــدازه هـــــايم را جــــــــدي بگيــــــــــر
بي شـــــــک وجــــــودت را
ذوب خواهنــــــد کــــــرد

 

میخ های تابوتم را آنگونه محکم بکوبید
که انگار
هرگز
آن بیرون
نبوده ام . .

.

 

يڪ سرے اَز حَرف ـهآ رآ نِـمے توآטּ فَرآموش ڪَرב !

بـہ هيچ نَحوے...

گاه گاهے בَر ذِهـטּ مرور مے شونـב

امّا هَر بآر

تمآمــ وجوב اِنسآטּ را پُر مے ڪُنـב...

از / نـِفرَت / !

چيز بـבے اَست

اما بہ آבم يآב آور مے شوב..

بَعضے چيز ـها فرآموش نَشدنے انـב !!!

 

هــرگـاه از ^{شــבت تـنــهـایــﮯ} بــــﮧ ســرم ^{هــوس اعــتـمــاבﮮ}

בوبــاره مــیــزنــב
خــنــجــر ^{خــیـانــتـﮯ} را ڪــﮧ בر ^{پــشــتــم} فــرو رفـتــﮧ رو

בرمــیارم و ^{مـیــبوســمــش}
صـیقلی ^{عـــاشــقــانــﮧ} بــا انــבڪــﮯ ^{نــمــڪــ} بــﮧ رویـــش ^{نـــوازش} ڪـــرده
و ^{בوبــاره} بــر ســر^{جـــایــش} مـیــگذارم

  لاز قــو ^مــלּ بــﮧ آלּ ^{لـعــنــتـﮯ} بــگـویــیــב
^{خــیـالـش تـخــت}
مــלּِ ^{בیــوانــﮧ} هــنوزبــﮧ ^{خــنجــرش} هــم ^{وفــاבارم}

 

خواستم خودم رو گول بزنم
همه ی خاطراتمو انداختم یه گوشه ای و گفتم

فراموش کردم

یه چیزی از ته قلبم خندید و گفت:

یادمه......

آنقـَدر بـُغض ها را فــرو دادم و...خندیدمخـدا هـَم بـاورش شد... چیــزے نیست.!!

مـــــــــن زخمــــــــهای بـــــے نظیری به تـــ‗__‗ــــن دارم

اما تــــــ‗__‗ــ ـــــو مهــــربان تــــرینشان بودی ،عمیـــــ‗__‗ــــق تــــرینشان ،

عــــزیــــ‗__‗ــــــــز تـــرینشان !

بعــد از تــــ‗__‗ــــ ـــو آدم ها

تنها خـــ‗__‗ـــــراش های کوچکـــــے بودند بــر پوستـــــم

که هیچ کـــــــدامشان به پای تـــــ ــــــو نــــ‗__‗ــــــرسیــدند

به قلبــــ‗__‗ــــــم نـــــــرسیدند...